Spiercellen herinneren trauma en de reactie op dat trauma. Wij als mens zijn vergeten om adequaat op hevige schrik of stress te reageren. Als een antilope of gazelle aan de aanval van een leeuw ontsnapt zullen ze zodra het gevaar geweken is ontzettend gaan trillen en shaken. Bibberen als een rietje. Door dit bibberen shaken ze de stress uit de spieren en het lijf waarna het lichaam zal ontspannen. Het dier wat een moment geleden nog in doodsangst was huppelt later weer vrolijk verder alsof er nooit iets is gebeurd.
Wij als mensen hebben dit vermogen niet (meer). Wij hebben een ander mechanisme en dat is huilen. Stress in ons lichaam wordt veroorzaakt door het stresshormoon Lactoferine. De meest efficiënte weg om lactoferine kwijt te kunnen is via dikke tranen. Hoe meer hoe beter. Vroedvrouwen weten nog hoe belangrijk kraamtranen zijn. De stress van de bevalling moet worden uitgehuild. Gebeurd dat niet is er kans op postnatale depressie. Slik je tranen niet weg en huil tot je geen traan meer hebt. Dus niet: en nu is het over, maar huil tot het vanzelf over gaat. Geen tranen meer dan is de stress er uit.
Kinderen kunnen dit supergoed. Zijn ze bang: huilen. Geschrokken: huilen. Gevallen en een kapotte knie: huilen. Komt het favoriete vriendje onverwachts niet spelen: huilen. Weg met die stress, Hup er uit. Tranen met snottebellen. Wat dat betreft zijn kinderlijfjes zo wijs en zo verbonden met zichzelf en hun behoefte.
In loving memorie of all my not cried tears
Vanuit mijn passie over alles wat energie met een mens doet vind ik het heerlijk om mijn kennis en de inspiratie die ik op doe te delen. Volg mijn blogs ter inspiratie, lering en vermaak. In mijn blogs deel ik hoe ik leerde autonoom te worden over mijn gezondheid, de regie over mijn regie in mijn eigen handen nam en wat het mij opleverde.
0 reacties