Onbeschaamdheid en hoe dat gezond authentiek kan zijn

Momenteel komen er in mijn facebookfeed en mailbox berichten voorbij over onbeschaamdheid. Het gaat bijvoorbeeld over geld verdienen waar ik niet zoveel mee heb. Tenminste, met geld verdienen wel want ik moet ook leven, maar onbeschaamd veel heb ik niets mee. Ik heb wel iets met onbeschaamd en daar kwam ik achter tijdens het samenstellen van mijn lunch in het restaurant bij Prorail (voor de mensen die mij iets minder goed kennen: naast mijn passie voor het ondersteunen van mensen met betrekking tot hun energieniveau en gezondheid ben ik ook risicoanalist bij Prorail. Heel iets anders en toch ook weer niet). Onbeschaamd heeft voor mij ook iets met authenticiteit en autonomie. Jezelf zijn en daar zonder schaamte uitdrukking aan geven. Dit is voor mij overigens iets anders dan onbeschoft of ongemanierd.

Mijn missie: gezond eten lekker maken

Mensen die mij kennen weten dat ik van lekker eten hou. Ik hou sowieso van eten en waar ik helemaal blij van wordt is van lekker gezond eten. Het is mijn missie van gezond eten superlekker te maken, Lukt niet altijd, heel heel soms is het gewoon vies.

Bij Prorail in de keuken hebben ze gezond en lekker eten tot een kunst verheven en daar ontdekte ik mijn onbeschaamdheid. 

Ik neem mijn eten altijd mee naar mijn werkplek en ze hebben bij Prorail van die milieuvriendelijke bakjes om dat in mee te nemen. Je raadt het misschien al, die bakjes zijn standaard te klein. Tenmiste, dat vind ik. Dus heb ik een strategie om onbeschaamd zoveel mogelijk in dat bakje te krijgen.

De onbeschaamd-methode:

Mijn favoriete plek is de saladebar waar echt een walhalla aan groenten is uitgestalt en in mijn lunch zitten altijd blaadjes. Alleen blaadjes steken altijd uit, hebben volume en de kunst is om ze in dat bakje te krijgen zonder dat er van alles onder dat dekseltje uit steekt waardoor je dat er niet meer goed op krijgt. Dus die blaadjes gaan helemaal onderin en dan stop ik er snel dingen op die zwaar zijn. Wortels, pastinaak, zoete aardappel, enz. Die wortels en zoete aardappel hebben weer een vorm die weer niet zo makkelijk in het bakje gaan. Dat los ik op met broccoli. Die is namelijk wat zachter en kan ik daarom in de hoekjes en gaatjes proppen die ontstaan door de wortels en de zoete aardappel. Als ik dan het bakje vol heb gekregen mozaiek ik er walnoten op, brainfood noem ik dat, en prop ook die in hoekjes en gaatjes. Als laatste vind ik dat een goede salade, net als vis, moet zwemmen en dat doe ik met olijfolie. Olijfolie is een megagoede olie vanwege de omega 9 vetzuren die er in zit en omega 9 zet ontstekingen uit. In een latere blog meer over de relatie tussen de vetzuren omega 3, omega 6 en omega 9.

Zwemmende salade met een kop er op

Dus, ik giet een flinke hoeveelheid olijfolie over mijn groenten en klaar. Tenminste, soms zie ik nog een gaatje die ik met vakkundige precisie opvul met een stukje walhalla of leg er toch nog wat blaadjes op. Inmiddels heeft mijn bakje salade een royale “kop” en dan is het de kunst om het dekseltje op het bakje te krijgen en de inhoud er in te houden. Gezien het voorgaande zal het je misschien niet verbazen dat ik dat voor elkaar krijg ook. Vervolgens zet ik mijn bakje soep er op (zwaar, tactiek) en dan blijft het dicht.

Deze hele exercitie voltooi ik met onbeschaamd plezier. Ik heb er echt lol in om dat bakje zo vol mogelijk te krijgen en reken met onbeschaamd plezier bij de kassa af. Vervolgens kiep ik op mijn werkplek aangekomen het bakje onbeschaamd op mijn bord en geniet van al die heerlijke gouden goodies.

Mjammie.

Vertel eens, waarin ben jij lekker onbeschaamd en durf je dat te uiten? Zo ja, hoe?